Op naar Pisa

Vrijdag 15 september

Na een zeer natte nacht was het droog toen de wekker afliep. Snel het bed uit en eerst de spullen inpakken was het adagio. Daarna pas ontbijt. We hadden besloten niet langer over de snelweg te rijden, maar binnendoor te gaan. De afstand tot Pisa was nog geen 150 kilometer, maar binnendoor duurde dat prompt 4 uur. Echter, daar stond best wat tegenover. Al voor we het plaatsje Carrara bereikten zagen we links en rechts van de weg steenhouwerijen. Inderdaad, Carrara marmer! Als je marmeren monumenten e.d. ziet, zijn ze vaak van wit marmer gemaakt. Maar vergeleken met het wit van deze stenen, zijn ze grijs. Het pas gedolven marmer dat je hier zier is zo wit dat het bijna pijn aan je ogen doet! Dan denk je, tjé ze delven hier al eeuwen marmer, zou dat nu nooit opraken? Voordat je uitgedacht ben kom je bij twee bergen ( bergen!) met geheel witte flanken, de Carrara marmergroeven. Hier kunnen ze nog eeuwen mee vooruit!
De eerstvolgende uren rijden we langs honderden steenhouwerijen met honderden soorten marmer en graniet, het is duidelijk waarmee in deze streek het geld wordt verdient! Maar het witte Carrara marmer blijft toch uniek.
Op tijd komen we op de camping van Pisa aan. Op tijd slaat hier vooral op het feit dat we nog een behoorlijke plek weten te bemachtigen, naseizoen?.vergeet het echt maar!
?s Avonds even Pisa ingelopen, nog niet zozeer om de beroemde gebouwen en toren te zien (overigens niet te missen en indrukwekkend) maar om onze eerste pizza van deze reis te gaan eten. Dat is uitstekend gelukt in een studenten eettentje.