Erice

Dinsdag 10 september

Voor we vertrokken hebben we een praatje gemaakt met onze buren. Ze reden in een Italiaanse camper, dus je denkt: Italianen. Bijna altijd goed, maar deze keer bleken het Nederlanders te zijn die al 35 jaar in Italië wonen. Zij reden in Sicilië met de wijzers van de klok mee en wij tegenovergesteld, dus konden we mooi informatie uitwisselen. Een punt daarvan was dat er een kabelbaan ging naar het belangrijkste doel van vandaag Erice. Dat is een dorpje dat al een heel oude historie heeft en boven op een berg is gelegen. Bij de kabelbaan is een grote parkeerplaats waar je zo je camper zou kunnen parkeren. Nu, dat klopte helemaal. De kaartjes koste maar 3,50 euro, kan geen lange trip zijn denk je. Fout!! We zitten meer dan een kwartier in de kabelbaan en gaan hoger, en hoger en nog hoger. We stappen nog net niet in de wolken uit, maar veel scheelt het niet want het weer is omgeslagen en heel donker geworden. En koud en winderig dat het is! Wij kwamen uit de zon en hadden niets warms of waterdichts bij ons, afzien!!
Het stadje Erice is echt prachtig gerestaureerd, de middeleeuwen kijken op je neer, de weggetjes zijn heel mooi geplaveid, geen bouwvallen of dichtgetimmerde gebouwen. Veel verschillende kerken, de oudste uit de 11e eeuw. Een ooit belangrijk kasteel, waar helaas maar weinig van over is. Voor een paar euro koop je een passe-partout waarmee je overal inkomt en het gehele bedrag komt nog ten goede ook van restauraties want iedereen is vrijwilliger. Er valt niets op aan te merken, alles werkt. Wat wil je nog meer? Tja, daar zijn we niet uitgekomen. Maar dit was het toch niet. Dit is te zeer een steriel openlucht museum geworden. Het lijkt alsof er nog ?gewone? mensen wonen, mar waar ze zijn gebleven? Het is een doods geheel.


Cora heeft nog haar best gedaan om ze wakker te luiden, maar zelfs dat had geen effect. Na een ? ook weer prima lunch ? zijn we naar de gewone wereld afgedaald, na nog even van de schitterden uitzichten genoten te hebben. ?s Middags zijn we via de zoutpannen aan de kust verder gereden naar een camping in Mazara del Vallo. De trip was leuk, de camping de eerste echte dissonant tot nu toe (als je de plotsklaps gesloten campings niet meerekent). Het is hier niet meer dan een half vergane gribus, en dat terwijl onze verwachtingen hoog waren gespannen omdat we elders op een camping van deze keten uitstekende ervaringen hadden. Al met al een wat teleurstellend dagje dus, maar dat hoort erbij. Morgen beter. (De teleurstelling werd nog wat groter toen bleek dat we ook al geen werkende connectie tot stand konden brengen)