Prachtig, prachtig!

Vrijdag 13 oktober

We hadden een lange dag gepland dus vroeg uit de veren en op weg, We zaten vanochtend aan de zuidkust, het idee was om het binnenland in te trekken om daar wat zaken te gaan bekijken. Afhankelijk van de tijd, zouden we verder reizen, misschien zelfs wel door naar de oostkust.
Het opstarten verliep soepel en voordat we het wisten bereikten we ons eerste doel, Caltagirone. Dit is een oud stadje, zoals de meeste, bovenop een berg gebouwd. Boven op de berg is nooit, maar dan ook nooit een parkeerplaats voor een camper. Deze keer boften we, we konden hem halverwege kwijt. Caltagirone staat vooral bekend als keramiek centrum, dat is zichtbaar en begrijpelijk wanneer je er rondloopt. Wij vonden echter de nauwe straatjes die tezamen een doolhof vormde met als belangrijkste doel je oriëntatievermogen om zeep te helpen zeker zo leuk. Het hoogtepunt is een heel hoge (142 treden) en zeer brede trap waarvan de opstaande kanten geheel betegeld zijn met duizenden, vrijwel allemaal verschillende, tegels. Uniek!
Daarna door naar Piazza Armerina en met name de Villa Romana del Casale. Dit is een Romeinse villa uit de 3e of 4e eeuw, en wat voor één! Hij is onwaarschijnlijk groot, de totale oppervlakte beslaat duizenden vierkante meters, maar dat is niet alles. De bouwer/eigenaar was ooit een zeer vermogend man die vele, vele honderden vierkante meters mozaïek aan heeft laten leggen. Het meeste is uitstekend bewaard gebleven. We kwamen er om ongeveer 13.30 uur aan en liepen langs zeker 300 meter stalletjes. Nu hebben we inmiddels enige ervaring met stalletjes en weten maar al te goed dat het aantal vierkante meter stalletjes direct evenredig is met het aantal bezoekers. Dat zag er dus niet goed uit, maar aldus Cora; het is een van de topattracties van Italië. Toen ik er zes jaar geleden was liepen we in file, maar het was toch meer dan de moeite waard.
Wat schetst onze verbazing als we met open arme ontvangen worden bij de kaartjesverkoop, niemand voor ons. Nog veel groter wordt onze verbazing als blijkt dat er nog geen vijf mensen op het gehele complex aanwezig blijken te zijn wanneer we er aankomen. We konden dan ook op ons gemak alles bekijken wat we wilde zien en hebben er zeer van genoten. We raakten niet uitgekeken op al het moois dat hier zoveel jaar geleden met miljoenen kleine steentjes in de grond is gedrukt. Werkelijk formidabel. Wat moet de relatieve rijkdom van zo?n heerschap groot geweest zijn om dit te kunnen laten maken. Omdat we alle tijd hadden hebben we ongestoord veel foto?s kunnen maken. Helaas is het, mede door de felle zon, niet meer dan een zwak aftreksel van de werkelijkheid. maar voor het weblog hebben we er toch één uitgekozen. Het is een onderdeel van een gang van zeker 30 meter lang (de gang der jachten) met vele tientallen van dit soort mozaïeken. Oneindig mooi.
Na anderhalf uur of zo, was ons waarnemingsvermogen gewoon verzadigd, anders kan ik het niet onder woorden brengen. En toen, begon het toch storm te lopen. Uit de ene bus na de andere stroomden de passagiers. Niet alleen honderden bezoekers kwamen plots opdagen, maar velen daarvan waren ook nog eens 100 plus (naar hun bewegingstempo te beoordelen). Waren wij even blij hier zo precies in de lunchtijd gearriveerd te zijn, zo blijf je kennelijk deze mensen voor. Onthouden!
Omdat alles zo vlot verliep zijn we uiteindelijk doorgereden naar Avola, een plaats aan de oostkust, niet ver van Syracuse. In deze omgeving verwachten we nog een paar dagen te blijven.