Pisa

Zaterdag 16 september

Na opnieuw een nacht vol regen was het droog toen de wekker afliep. Dus, snel op en naar de stad. We waren dan ook best op tijd op Campo dei Miracoli. Wat bleek? Vele honderden waren ons al voorgegaan. Maar, dat mocht de pret niet drukken. Hier staan vier gebouwen die elk op zich bijzonder indrukwekkend zijn. Als hij niet scheef zou staan, zou de ?toren? het minst imposant zijn. We hebben ons (opnieuw) verwonderd over wat hier al zoveel jaren geleden is gebouwd. De rijkdom is verbluffend! Je kijkt je ogen uit. Het is al weer een aantal jaren mogelijk de toren te beklimmen, maar slechts met een beperkt aantal mensen tegelijk. Wij zouden pas over meer dan twee uur aan de beurt zijn, dat hebben we dus maar voor een volgende keer bewaard.
Na de resterende gebouwen uitgebreid van binnen te hebben bewonderd zijn we, na een lekkere lunch, de rest van het stadje gaan verkennen. Het weer betrok echter meer en meer, en het mooiste hadden we gezien, dus besloten we naar de camping terug te keren. Daar kwamen we minuten aan voordat er een grote onweersbui losbarstte. Over pech niet te klagen vandaag! 

Op naar Pisa

Vrijdag 15 september

Na een zeer natte nacht was het droog toen de wekker afliep. Snel het bed uit en eerst de spullen inpakken was het adagio. Daarna pas ontbijt. We hadden besloten niet langer over de snelweg te rijden, maar binnendoor te gaan. De afstand tot Pisa was nog geen 150 kilometer, maar binnendoor duurde dat prompt 4 uur. Echter, daar stond best wat tegenover. Al voor we het plaatsje Carrara bereikten zagen we links en rechts van de weg steenhouwerijen. Inderdaad, Carrara marmer! Als je marmeren monumenten e.d. ziet, zijn ze vaak van wit marmer gemaakt. Maar vergeleken met het wit van deze stenen, zijn ze grijs. Het pas gedolven marmer dat je hier zier is zo wit dat het bijna pijn aan je ogen doet! Dan denk je, tjé ze delven hier al eeuwen marmer, zou dat nu nooit opraken? Voordat je uitgedacht ben kom je bij twee bergen ( bergen!) met geheel witte flanken, de Carrara marmergroeven. Hier kunnen ze nog eeuwen mee vooruit!
De eerstvolgende uren rijden we langs honderden steenhouwerijen met honderden soorten marmer en graniet, het is duidelijk waarmee in deze streek het geld wordt verdient! Maar het witte Carrara marmer blijft toch uniek.
Op tijd komen we op de camping van Pisa aan. Op tijd slaat hier vooral op het feit dat we nog een behoorlijke plek weten te bemachtigen, naseizoen?.vergeet het echt maar!
?s Avonds even Pisa ingelopen, nog niet zozeer om de beroemde gebouwen en toren te zien (overigens niet te missen en indrukwekkend) maar om onze eerste pizza van deze reis te gaan eten. Dat is uitstekend gelukt in een studenten eettentje.

Miezerig weer.

Donderdag 14 september

Vandaag weer op pad gegaan voor het 2e deel van de wandeling langs de dorpjes.
Nu maar twee haltes met de trein en lopen maar. Op zich was het opnieuw best een hele klim, maar omdat het geheel beduidend korter was dan gisteren, viel het per saldo mee. Het weer is hier erg wisselend. Was het gisteren heel heet, nu begon het tijdens de wandeling te miezeren, en dat doe het nog steeds. Al begint het meer en meer op regenen te lijken.
Morgen gaan we een stukje verder, naar Pisa. We zijn er geen van beide ooit geweest en dus erg nieuwsgierig.

Cinque Terre

Woensdag 13 september.

De reden waarom we hier zijn is het feit dat een vijftal vissersdorpjes ?tegen de kust aangeplakt liggen?. Nog niet zo lang geleden kon je er alleen met de trein, of via een looppad langs de kust komen. Ook nu nog kan je bij de meeste niet met de auto komen. Het idee is om met de trein erheen te gaan, en dan terug te lopen. Wij waren van plan dat traject niet in een keer te doen, maar er twee dagen voor uit te trekken. Op naar het verste dorp, Riomaggiore, een plaatje! Lieflijk tegen de bergen gebouwd. Nauwelijks plaats voor wat dan ook, de vissersboten liggen op de ?hoofd?straat. De huizen zijn tegen de hellingen opgebouwd, de straten zijn vaak nauwelijks een meter breed. Zelfs geen scooters vindt je er, door het grote aantal treden en trapjes voldoet uitsluitend de benenwagen. Na het eerste kopje koffie gaan we op pad naar het tweede dorpje. Opnieuw kom je tot de conclusie dat het naseizoen hier nog niet is neergestreken. Het is overvol, het wemelt van vooral Duitsers, met de Amerikanen als goede tweede. We lopen bijna in file! Vlot komen we in dorpje nummer twee, Manarola. Opnieuw heel leuk. Dan naar dorpje drie. De stroom van lopers wordt al beduidend kleiner, de afstand is dan ook een stuk langer. Maar, goed te doen. Corniglia is wat groter, we eten er een heerlijke foccacia con prosciutto. Op naar het laatste traject voor vandaag. Het eerste dat opvalt, is dat het aantal wandelaars met 90% is afgenomen. Kennelijk met de trein verder gegaan. Nu, dat was wellicht wel de slimste beslissing, want het werd afzien. Het was op het heetst van de dag. Gisteren regende het nog pijpenstelen, nu brand de zon en is het totaal windstil. De temperatuur varieert tussen de 35 en 40 graden en dan is klimmen best zwaar. En klimmen moet je op dit traject. En als je dan aardig uitgewoond ben moet je ook weer een lange lastige daling afleggen, want het kenmerk van vissersdorpjes is dat ze op niveau zeespiegel liggen. Ik was echt blij na meer dan 1 ½ uur in Vernazza aangekomen te zijn. Een heerlijke ijsje maakte daar weer veel goed. Morgen deel twee, maar na vandaag moet dat meevallen (hoop ik!) 

Geheel volgens planning.

Dinsdag 12 september


Uitgeslapen en op ons gemak het ontbijt weggewerkt. Naar het dorpje gelopen om het te verkennen. Langs de Tourist Information en het station om de vertrektijden uit te vogelen (want morgen moeten we met de trein). Een leuk restaurantje gevonden voor vanavond, een stukje pizza voor de lunch en naar de camping voor de siësta. Goed gepland, want ?s middags begon het uren lang fors te regenen. Avonds klaarde het op, dus weer terug naar het dorp. Het restaurant was inderdaad leuk, voldaan rollen we later het bed in.
Het publiceren van het weblog echter, valt bepaald niet mee. De verbinding is minimaal, misschien morgen beter.

Best wel een lange dag!

Maandag 11 september

Maar, we zijn waar we wilde komen. Vanochtend eerst nog voor het ontbijt op pad geweest om stokbrood en croissantjes te kopen, per slot zijn we maar heel kort in Frankrijk en dan moet je er het maximale uit halen. Het gevolg was dat we pas tegen 10 uur vertrokken, de bergen in. Eerst de Col du Lautaret en na Briancon de Col de Montegenevre. Ook in Italië bleken de Alpen nog lang niet afgelopen en met een gemiddelde van nog geen 40 Km per uur ben je zo bijna 4 uur onderweg. Bij Torino de snelweg opgedoken en om een lang verhaal kort te maken; we kwamen om 17.30 uur aan in Levanto (Cinque Terre). Ongeveer 90 kilometer ten oosten van Genua, aan de kust. Een tip van Jan en Coby. Bij de eerste camping waar we ons aanmelden, waren we niet welkom. Niet alleen was deze al vrijwel vol, maar de plaatsen waren eigenlijk alleen voor kampeerders met (kleine) tenten geschikt. Echter, men had er een aantal alternatieven in de buurt, op één daarvan staan we dus nu. Morgen een dagje relaxen. Geen wekker, op ons gemak ontbijtje, niet rijden. Naar het dorpje wandelen. Espressootje? IJsje? Glaasje wijn? Pizzaatje? Wie weet. Morgen horen jullie meer.

Naseizoen?

Zondag 10 september

Nu, dat zou je niet denken als je de geweldige aantallen Nederlandse, Duitse en Belgische auto?s ziet die ons gisteren en vandaag passeerden op weg naar het zuiden. Ook niet als je ziet hoe vol de camping gisteren was en ook die van vandaag. Maar, deze camping gaat aan het einde van de week dicht en andere hier zijn al dicht. Hier is overigens Bourg-d?Oisans, een plaatsje aan het begin van de weg naar L?Alpe d?Huez. (Toch jammer dat we de scooter in plaats van de fietsen meegenomen hebben :)
We zitten dus midden in de Alpen, morgen twee passen en we zitten in Italië. Het weer was de gehele dag prachtig, maar zoals vaak hier tegen de avond onstabiel. Donkere wolken, veel onweer, maar geen regen. Althans tot nu toe, misschien veranderd dat nog.