De toerist wikt, de Italiaan bechikt...

Vrijdag 22 september,

Het plan voor vandaag was om op ons gemak over kleine wegen af te zakken naar Siena. Onderweg leuk wat zien van het beroemde Toscaanse landschap en de Chianti wijngaarden, en dan ?s middags de oude stad in. Het landschap lukte prima, echter in Siena aangekomen bleek de enige camping aldaar gewoon dicht te zijn. Niet volgens de gids, niet volgens hun eigen materiaal bij de ingang, maar dicht was hij wel.. Er was nog wel iemand om de voor niets komende toerist door te verwijzen naar een 40 km verderop liggende camping. (toch wel een stukje lopen naar de stad!!). Tja, wat doe je dan? Op naar het volgende doel, een bezoek aan onze vrienden Arie en Marijke die in Umbrië een huis hebben en waar we morgen een afspraak mee hebben. Op weg daar naar toe ligt een mooie camping aan het Lago di Trasimeno. We zijn er precies op lunchtijd. En na de lunch is de tijd aan ons, luieren! Al dan niet in de zon boekje lezen, glaasje drinken. Natuurlijk wel zonde van zo?n gemiste dag cultuur?? echt zonde! Maar we beloven dat we het in de toekomst nog een keer gaan proberen. 

Rustig dagje, althans..

Donderdag 21 september.

Vandaag blijven we op de zuidoever van de Arno. Alles op gemakkelijke loopafstand van de camping.. Dat klopt in zoverre dat de horizontale afstanden beperkt zijn, maar de verticale!! Eerst naar het verste punt de kerk ?Santo Spirito?. De buitenkant ziet er veelbelovend uit en de binnenkant moet heel mooi zijn. Helaas, helaas.. dicht voor restauratie. Dan maar naar het Palazzo Pitti, het paleis van de Medici?s in latere jaren. Het oorspronkelijke idee was om dit alleen van buiten te gaan bekijken, maar nu we tijd over hebben, toch maar naar binnen. Na twee dagen kunst, kunst en nog eens (vooral middeleeuwse christelijke) kunst wordt je er wat minder gevoelig voor, maar opnieuw weet je niet waar je moet kijken. Het paleis hangt bomvol met de kunst die de Medici?s voor zichzelf verzameld hebben, maar dat is lang niet alles. De wanden en plafonds van de eindeloze reeks vertrekken zijn op zich al indrukwekkend. En het paleis zelf kan de concurrentie met dat van vele staatshoofden aan. Na de lunch de tuinen van het paleis, mooi maar wel berg op, berg af. Daarna het nabijgelegen fort Belvedère, zoals menig fort boven op een heuvel gelegen. Om duistere redenen ook dicht. Mag de pret niet drukken (de voeten overigens wel), afdalen naar het niveau van de Arno en op naar de laatste klim naar de San Miniato al Monte. Opnieuw heel apart, een van de best bewaarde Romaanse kerken van Toscane, met een indrukwekkend kerkhof eromheen. Daarna alleen nog maar bergafwaarts terug naar de camping. Heerlijk, althans dat vond ik. Cora heeft inmiddels haar ?klimbenen? weer terug en heeft nergens last van. Morgen gaan we weer verkassen. 

Soms zit het mee, soms zit het tegen en heel soms toch weer mee?

Woensdag 20 september

De wekker liep vroeg af vandaag, want we wilden op tijd bij het Uffizi museum zijn. Nog voordat er zulke lange rijen zouden ontstaan?? Om half negen stond er al een rij die twee keer zo lang was als gisteren! Ruim twee, zo niet drie uur wachten voordat je een kaartje kon kopen. Nu, hoe bijzonder dan ook, daar is mijn geduld niet tegen bestand. Dan maar ?een andere? keer. Op naar het volgende doel van vandaag, het Medici kwartier. Eerst de graftombes, die bij een vorig bezoek op mij een onuitwisbare indruk hadden gemaakt. Helaas bleek een groot deel ervan in de steigers te staan, restauratiewerkzaamheden die nog jaren gaan duren. Oke, kan gebeuren. Als volgende, de San Lorenzo kerk. Daar konden we nog niet in, want hij ging pas om 10 uur open (ja, we waren vroeg!!). Maar, eenmaal open was dit voor mij een plezierige verassing. Zelden heb een kerk gezien die mij zo aansprak. De architectuur, kleuren, rust en evenwicht, in één woord indrukwekkend. Hierna stond het Galleria Dell?Academica op het programma, met o.a. een van de beroemdste beelden ter wereld; de David van Michelangelo. Wat bleek, opnieuw eindeloze rijen om erin te kunnen. Shit! Toen kwam bij Cora de herinnering boven dat je ook kaartjes kon reserveren. Op naar de Tourist Information. Nu, reserveren kon inderdaad, maar niet daar. Daarvoor moest je bij een staatsmuseum zijn.. Of je nog voor vandaag zou kunnen reserveren. Tja, dat wist hij niet, maar het leek hem niet. Dat zou zeker enkele dagen in beslag kunnen nemen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik Florence inmiddels als een grote ?komen we nog een keertje terug? onderneming begon te zien, maar we Hadden nog een museum op het programma staan, dus wie weet. Nu, wat schetst onze verbazing, voor beide musea konden we nog voor vandaag kaartjes krijgen. Om 13.30 respectievelijk om 16.30 uur. Weliswaar was het verder even scherp plannen, maar we liepen langs honderden meters rijen zonder een centje pijn naar binnen (is niet goed, maar geeft toch wel een tikje voldoening). Het resultaat van dit alles was een prachtige dag met onwaarschijnlijk mooie kunst. Maar na tien uur op pad geweest te zijn, is het nu zowel lichamelijk als geestelijk aardig op. De dynamiek straalt er op de foto dan duidelijk niet meer vanaf. 

Florence, dag twee

Dinsdag 19 september


Op tijd op en op weg naar Florence. Niet met de bus maar per benenwagen. Cora heeft een lijst van ?musts? gemaakt die we willen zien. Samen zijn wij er ooit twintig jaar geleden een dag geweest maar Cora een jaar of tien geleden bijna een week, dus die kan het weten. Nu, opnieuw kan je niet anders dan ervaren dat Florence echt heel bijzonder is. De bouwwerken, de onwaarschijnlijke kunst! De smalle steegjes, leuke pleintjes en restaurantjes. Heerlijk! De vorige keer dat ik hier was kwam ik op de gedachte dat de Medici?s (gecorrigeerd voor tijd/inflatie factor) waarschijnlijk echt een van de rijkste families aller tijden geweest moet zijn als je ziet wat hier neergezet is. Daar ben ik nu nog meer van overtuigd geraakt.
Florence is echt een feest, maar? maar, niet echt onontdekt te noemen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er buiten Florence nog andere toeristen in Italië zijn. We schatten het aantal toeristen niet in aantallen mensen, maar in aantallen groepen. Honderden groepen lopen er rond, gemiddeld zeker 40 m/v groot. In El Duomo zijn zoveel mensen, dat je de schitterend ingelegde marmeren vloer alleen kan zien als je je eigen benen spreid, zo druk is het er. En het is niet de eerste de beste kerk, het is na de St Pieter en de St Paul de derde grootste kerk ter wereld! (oke, je mocht niet overal komen, maar toch). Om 16.00 uur had je voor het Uffizi museum nog een rij wachtende van tenminste 1 ½ uur (volgens het personeel), terwijl de kaartverkoop om 17.45 stopt en je er om 18.30 uit moet zijn. Dat gaan we morgenochtend dus maar eens wat vroeger proberen. Na 7 uur Florence aanvaarden we de terugtocht. Eerst nog even een echt Italiaans ijsje gekocht en dan over de Ponte Vecchio naar ?onze? kant van de Arno. Althans. dat was het plan, maar niet uitvoerbaar. Op de brug was het zo onwaarschijnlijk druk, dat wij er met onze ijsjes niet verantwoord over konden lopen. We zijn gevlucht achter een dranghek, dat er stond omdat al het gemotoriseerde verkeer over de brug verboden was. Ik heb op één dag in mijn leven nog nooit zo veel toeristen bij elkaar gezien. In de verste verte niet. Morgen weer een dag?. 

Florence

Maandag 18 september

Het was maar 60 kilometer naar Florence, een eitje dus.. ja, ja! In principe wel, maar juist daarom wellicht even niet goed opgelet en we reden fout. In plaatse van op de zuidelijke rondweg zaten opeens midden in het razend drukke centrum in het noorden van de stad. Vijfbaans wegen, met zeven rijen auto?s vol Italianen die per definitie vinden dat zij voorrang hebben en nog honderden scooters die met doodsverachting overal doorheen scheuren. In eerste instantie hadden we niet eens door aan de verkeerde kant van de oever te zitten. Nu, dan wordt het puzzelen! Heel veel zweetdruppels later vonden we toch de zo mooi gelegen camping, vrijwel midden in de stad. En zowaar, er was nog plaats. De rest van de dag stond in het teken van wassen en schoonmaken, niet in de laatste plaats omdat het vandaag de hele dag droog was. ?s Avonds heerlijk gegeten in een nabij gelegen restaurantje op het Piazzale Michelangelo (foto). Morgen naar de stad. 

De dag begon hectisch

Zondag 17 september

Het vertrek uit Pisa was een hele klus, want het heeft hier de afgelopen dagen zeer fors geregend. Zo fors dat het zelfs het Nederlandse journaal heeft gehaald, aldus een zeer betrouwbare bron. De wielen waren dan ook best wat weggezakt in de modder en voor dat je het weet zit je vast en/of draaien de wielen door. Dat was vanochtend echter niet ons enige probleem. We stonden onder een soort afdekzeilen tegen de zon (niet lachen!). Toen we er onder gingen staan waren ze droog en konden we er gemakkelijk onder, maar door alle regen waren ze nu nat, zwaar en lagen ze op het dak. Dat was een geweldige hinderpaal want ze konden achter dakluiken, satellietschotel en antenne blijven haken. Aan de ene kant moesten we als we eenmaal in beweging waren snel doorrijden om niet vast te komen zitten in de modder, aan de andere kant een scherp oog houden op het dak?. Om een lang verhaal kort te houden, het is niet zonder schade afgelopen. Een dakluik is beschadigd, maar niet zodanig dat we er hinder van zullen hebben. Wel werk voor Camper Centraal, dus best een beetje balen hoor.
Het eerste doel van vandaag was Lucca. Een oude stad, al in 180 v C door de Romeinen gesticht, dat in de middeleeuwen geweldig indrukwekkend grote stadswallen heeft opgeworpen om onafhankelijk te blijven. Het geheel is nog vrijwel intact en als je het ziet begrijp je direct waarom zelfs de zeer machtige Medici familie uit Florence hier ?om de hoek? er nooit in is geslaagd deze stad in te lijven.
Het was er erg druk met een onwaarschijnlijk grote rommel/curiosa/antiek markt van echt honderden kraampjes door de hele stad heen. Een liefhebber zou er niet weg te slaan zijn geweest. Wij wel, na de lunch zijn we een rondrit door het - best wel aardig hoge - gebergte hier gaan maken en uitgekomen in Montecatini Terme. Morgen op naar Florence.