Pompeï

Zaterdag 21 oktober


De weg oversteken en we zijn bij de ingang, pure luxe. Het was voor mij de tweede keer dat ik in Pompeï was, echter de vorige was meer dan 40 jaar geleden. In mijn herinneringen was het hier niet zo groot. Nu. dat is nu wel anders. Maar er kan natuurlijk gedurende die jaren veel zijn opgegraven. Hoe dan ook, de eerste indrukken zijn indrukwekkend. Hier is echt een hele stad uitgegraven. Met hoofd- en zijwegen, tempels, theaters en arena?s en vele andere indrukwekkende openbare ruimtes. Ook erg indrukwekkend zijn de huizen van de bewoners zelf. Vooral die van de meer welvarenden zijn zeer groot, hoog, hebben een mooie binnenplaats en heel veel kamers. Ook de werkplaatsen van bakkers en andere verkopers zijn duidelijk herkenbaar. Je hoeft weinig moeite te doen om de stad in je gedachte tot leven te laten komen, je kan de mensen bijna door de straten zien lopen. En hoe dichtbij de Vesuvius is laat de foto wel zien.
Er zijn hier helaas bijna geen beelden e.d., die zijn overgebracht naar het museum in Napels. Maar er zijn in vele huizen wel schitterende fresco?s. Echter, hier werden we geconfronteerd met toch wel een forse tegenvaller. Ongeveer de helft van de huizen met beroemde fresco?s waren voor het publiek gesloten. Hiervan stond niks in onze gidsen, veel mensen mopperden omdat ze er vroeger wel in konden. We weten niet of dit permanent is of niet, maar zonde was het wel! (Ja, ik mopperde ook!)

Het was goed merkbaar dat de herfstvakantie begonnen was, de ene na de andere gymnasiumklas kwam langs. Niet alleen uit Italië, maar ook verschillende uit Nederland. We hebben hier in een dag meer Nederlanders gezien dan de rest van de vakantie bij elkaar. Maar Pompeï is zo groot dat je eigenlijk geen last hebt van de drukte.

Al met al was deze sprong terug in de tijd een geweldige ervaring. 

Terug naar het vaste land

Vrijdag 20 oktober

Ondanks dat het gisteravond laat was geworden waren we vroeg op. De reden waarom het gisteravond laat werd begint bij het feit dat we hier voor de vierde keer met hetzelfde stel Duitsers op dezelfde camping stonden. Hele aardige mensen waarmee we al een paar keer een praatje hebben gemaakt. Toen wij het lokale restaurantje binnen liepen zaten zij er al en wij werden uitgenodigd bij hun aan tafel te komen zitten. Met enige schroom in het hart hebben we het gedaan, want een hele avond Duits spreken terwijl er vooral Engelse woorden boven komen drijven is best een opgave. Echter, naarmate de rot wein vloeide ging het Duits steeds beter en nu komen er opeens vooral Duitse woorden bovendrijven?

We hebben vandaag Sicilië achter ons gelaten. Per saldo hebben we er bijna drie geweldige weken gehad. Het is een prachtig eiland met heel veel uiteenlopen bijzondere zaken die het bekijken meer dan waard zijn. Met het weer hebben we bepaald geen pech gehad, het was meestal droog terwijl het op het eiland wel degelijk frequent zeer fors geregend heeft. Het enig minpunt is de hoeveelheid vuil die langs wegen en parkeerplaatsen slingert. Vooral in het zuidelijke deel gooit men alles wat men kwijt wil zonder enige wroeging zo de auto uit op straat. Resultaat: Een grote troep.

We waren snel van het eiland af, de veerboot lag al op ons te wachten. Daarna een goede 500 kilometer autostrada. Fluitje van een cent? Nou, nee. Van de 500 kilometer is zeker 350 kilometer bouwput met twee smalle banen zonder inhaalmogelijkheden. Dat schiet niet op!
Het was dus toch al wat later toen we Pompeï binnenreden, het doel van vandaag (en morgen). Onze camping zou tegenover de ingang van de opgegraven stad liggen. Nu zou je denken dat de weg naar wat toch een van de bekendste attracties ter wereld moet zijn goed aangegeven zou zijn en dat je dus zo naar de camping kan rijden. Niks daarvan! We rijden binnen tien minuten twee keer fout (nog nooit gebeurd) en moeten tegen de verkeersstromen in omkeren. Maar alles is uiteindelijk goed gekomen en we zitten vlak bij de ingang. Morgen Pompeï

Alcantara kloof

Donderdag 19 oktober


Vandaag hadden we een rustig dagje gepland met alleen een uitstapje naar de nabijgelegen Alcantara kloof. Die ligt hier nog geen 15 kilometer vandaan, dus dat betekent; op de scooter. Omdat
het de hele ochtend zwaar bewolkt was bleven we hopen op beter weer, maar na de lunch zijn we toch maar gegaan. De Alcatara kloof is door een riviertje uitgeslepen in zwarte basaltrotsen en vormt een onderdeel van de Etna. Het is een buitengewoon fascinerend gezicht die vreemd gevormde zwarte rotsen. Je kunt boven aan de kloof lieslaarzen huren waarmee de je kloof in kunt lopen. Dat hebben wij natuurlijk gedaan. Een nieuwe ervaring voor ons, het lopen, of beter, waden door het water met die dingen aan. Door het ijskoude water zou je zweren dat je voeten nat worden als je er voor het eerst instapt, maar dat is natuurlijk niet het geval. Behalve als een van je laarzen lek is en wie overkomt dat natuurlijk, inderdaad! Het valt nog lang niet mee om tegen de stroom in te lopen over de zanderige en onregelmatige bodem. Maar, elkaar vasthoudend is het allemaal goed gegaan en zijn we tot de maximaal toegestane diepte de kloof ingelopen. Leuk uitje in een bijzonder stukje natuur.

Morgen gaan we weer naar het vaste land, de terugreis is daarmee begonnen. 

De Etna!

Woensdag 18 oktober


Het eerste dat we doen als we wakker worden is naar de lucht kijken. Is het grijs of blauw, dat is vaak nog niet eens zo duidelijk te zien zo vroeg op de ochtend. Het blijkt blauw te zijn, dus we gaan verder de berg op. Met de camper rij je tot 1950 meter waar de kabelbaan start. Nu al kijk je je ogen uit. We rijden door uitzichtloze velden van gestolde lava zonder een sprietje gras of welke begroeiing dan ook. Cora herinnert zich uit 2000 dat er overal gras was, en? dat blijkt te kloppen. In 2001 is hier een grote uitbarsting geweest en dat kan je zien ook! Zo hier en daar steekt er nog een dak van een huis boven de lava uit. Het schijnt dat de gehele liftinstallatie waar Cora vorige keer mee naar boven is geweest, bedolven is geworden. Omdat we nog relatief vroeg zijn kunnen we eenvoudig parkeren. Er blijkt veel meer bewolking te zijn dan we eerst dachten, maar dat is niet al te erg, want we bevinden ons er inmiddels boven! Wel jammer van de gemiste uitzichten, maar je kan niet alles hebben. Hier schijnt de zon, en intens ook. Dan met de kabelbaan verder, naar 2500 meter. Daar waait het behoorlijk, maar we staan niet al te lang buiten want we hebben een lange trip geboekt en stappen nu in een fors 4W drive busje en gaan weer verder de berg op. Nog steeds over niets anders dan zwarte lava. We gaan de richting in van een subtop van de Etna, op ruim 3000 meter (de Etna zelf is momenteel 3350 hoog). De reden om naar deze subtop te gaan is dat hij dit jaar al vier keer lava heeft uitgestoten, de laatste keer nog maar dagen geleden. (Alhoewel de Etna tot de meest actieve vulkanen ter wereld behoord, is de hoofdkrater al heel veel jaren niet actief).
Niet ver van de (sub)top stoppen we en gaan we met de gids per voet verder naar een plaats waar de zwaveldampen de grond uitgespoten worden en de vloeibare lava voor je voeten aan de oppervlakte stroomt. En heet dat het daar is. Een ronduit magnifieke ervaring!
Via dezelfde transportmiddelen weer terug. Lunch bij de kabelbaan, ook uniek want lekker en echt spotgoedkoop. Dat vindt je ? op hoogte ? nergens.
Dan via kleine weggetjes langs de flanken van de Etna verder naar het Noordoosten. Hier en daar even zweten want de weg is smal en de camper niet zozeer, maar we komen heelhuids aan op de camping waar we twee weken geleden onze Siciliaanse trip startten.

Hier weten we dat we communicatie hebben, dus kunnen we alle weblogs eruit doen. We lopen inmiddels dagen achter. Maar ja, dat komt niet omdat we het niet geprobeerd hebben. 

Opnieuw Syracuse

Dinsdag 17 oktober

Vandaag stond Syracuse opnieuw op de agenda, maar nu de echt oude delen en het archeologisch museum. We begonnen met het laatste. Het is een vrij modern museum, dat zie je direct want de presentatie van de gevonden voorwerpen is top. De collectie begint bij het geologische ontstaan van het eiland en de eerste dieren. Dan de eerste mensen, dan de Grieken, en de rest van de beschavingen/overheersers die hier neergestreken zijn met als laatste de Romeinen. De opzet van het museum is heel apart, omdat er ook heel veel aandacht wordt besteed aan de vindplaatsen van hetgeen tentoongesteld wordt. Aan de ene kant dus het prachtige historische materiaal van meer dan de 3000 jaar menselijke historie van 2300 vC tot 800 nC. De beschrijvingen en foto?s van de vindplaatsen en opgravingen plus de verklaringen waarom juist daar op dat moment mensen woonden, voegde voor mij heel veel toe. Ik zou er vele uren hebben kunnen rondwaren, maar er stond vandaag meer op het programma. Na de lunch naar het Griekse theater, waar je je opnieuw verbaasd over wat er zoveel jaar geleden al gepresteerd werd. Een geweldig groot theater voor vele duizenden mensen, in de berg uitgehouwen met een fantastisch uitzicht over de baai/haven van Syracuse. Indrukwekkend. Vlakbij bevindt zich een honderden vierkante meters groot altaar, waar in de oudheid in één keer honderden stieren tegelijk werden geofferd. Iets verderop een ook heel grote Romeinse arena, het houdt hier niet op.
Daarna was het de vraag of we door zouden reizen naar de Etna of iets anders zouden gaan doen. Het leek Cora een leuk idee om op de helling van de Etna te gaan kamperen. Om precies te zijn in Nicolesi. Daar is een camping die het hele jaar open is. Nu, dat laatste klopt. Je snapt niet waarom, want we zijn hier de enige gasten. De reden voor dat laatste begrijp je razend snel wanneer je de camper uitstapt. We zitten hier op 900 meter hoogte en het is koud, koud, koud en bovendien ook nog geheel uit de zon. Nu maar hopen dat het weer morgen goed genoeg is om daadwerkelijk de berg op te gaan. We zullen zien. 

Syracuse, nu wel.

Maandag 16 oktober

Opnieuw werden we gewekt door het onweer en de regen. Op zich niet al te erg, de belangrijkste bezienswaardigheden in Syracuse zijn vandaag toch dicht, maar leuk is het niet.
Als op alle dagen tot nu toe, stopt de regen in het begin van de ochtend, maar het waait voor het eerst erg hard. We besluiten om de gok te wagen en met de scooter naar Syracuse te gaan. Naast de belangrijke oudheidkundige zaken die je moet zien, is er ook nog de op een eiland gelegen oude stad. Dat is het doel van vandaag.
We boffen, het blijft de rest van de dag droog. In oud Syracuse blijken, helaas vervallen we in herhaling, weer veel van de oude gebouwen in de steigers te staan. Zo ook de beroemde Duomo. Deze dom is begonnen als Griekse tempel, werd toen een christelijke kerk, later een moskee en tenslotte een schitterend voorbeeld van Siciliaanse barokke, religieuze bouwkunst (ik citeer de gids). Van de barokke gevel is momenteel niets te zien, maar het interieur maakt veel goed. Je weet niet wat je ziet. Tussen de Griekse zuilen zijn muren gemetseld en vormen zo tezamen de dragende buitenwanden van de kerk. Je kan de zuilen nog goed herkennen. Binnen de zuilen vindt je stevige Romaanse pilaren (zie foto) om het hoge deel van het dak en de koepel te dragen. Tot zover is alles heel strak en eenvoudig. En dan zie je de zijkapelletjes en plafonds en de barok springt op je af. Heel bijzonder! Van het verleden als moskee, is overigens weinig meer te zien.
Op ons gemak hebben we alles bekeken, een werkelijk voortreffelijke lunch genoten en op de terugweg hebben we ook nog alle boodschappen kunnen doen die we nodig hadden. Leuk uitstapje, de scooter begint meer en meer een vast onderdeel van ons doen en laten te worden. 

Syracuse? Helaas vandaag niet.

Zondag 15 oktober

Vandaag was de dag van het laatste belangrijke culturele doel in Sicilië, Syracuse. Een plaats waar al minstens 20000 jaar mensen wonen, de eerste Griekse nederzetting, de plaats waar Archimedes is geboren en begraven.
Het logistieke probleem is dat op zondag (vandaag) het belangrijkste wat we willen zien al om 13.00 uur gesloten is. Omdat maandag alles totaal dicht is was het plan om (voor ons doen) echt vroeg op te staan. Nu, vroeg wakker worden hoefde niet want om 6 uur begon het toch te onweren en te regenen, je zat rechtop in bed! En ja, het heeft natuurlijk niet veel zin om voor dag en dauw op te staat om in Syracuse weg geregend te worden. Dus hebben we de wekker maar weer uitgezet en zijn we uiteindelijk weer in slaap gesukkeld toen we aan het onweer waren gewend. Het is overigens onwaarschijnlijk hoe hard het hier kan onweren, of dat aan de nabijgelegen bergen ligt of aan iets anders weet ik niet, maar zo maak je het in Nederland nooit mee. Uiteindelijk bleek het inde loop van de dag wel mee te vallen met de regen, maar het had gezien de logistiek weinig zin meer om te later vertrekken. Morgen beter.

Het weblog is hier al twee avonden niet uitgegaan, dat zal vanavond wel niet veel anders zijn. Ik hoop dat we in beeld zullen blijven.

Noto was het not

Zaterdag 14 oktober


We werden vanochtend wakker door de regen. Niet onverwacht, het weerbericht had het al voorspeld, maar toch jammer. Nu wat doe je dan? Je draait je nog een keertje om, maar dat duurt bij ons nooit erg lang. Dan maar op ons gemak onder de douche (een hele bevalling hier), ontbijten en wat lezen. In de loop van de ochtend stopte het met regenen, dus besloten we alsnog de scooter tevoorschijn te halen voor de eigenlijk geplande trip naar Noto. In 1693 is er in dit gebied en geweldige aardbeving geweest die elke stad in de wijde omgeving volledig verwoest heeft. Noto is er daar één van. In de loop van vele volgende jaren is het stadje weer opgebouwd in een zeer barokke bouwstijl. Meer barok vindt je in Sicilië niet.
Het stadje is nog niet zo lang geleden door de Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed, en dat is me toch een succes! Ja, succes op langere termijn wel te verstaan. Want nu er kennelijk gelden vrijgekomen zijn voor restauraties wordt dat op grootste schaal ingezet. Er is bijna geen gebouw dat niet in de steigers staat. Dat het hoog nodig is blijkt wel uit het feit dat de koepel van de kathedraal in 1996 spontaan ingestort is, maar voor de bezoeker is er momenteel weinig te zien. Als het dan ook weer opnieuw gaar regenen (oké, miezeren), terwijl we nog op de scooter terug moeten?., dan is het maar goed dat het ijsje prima smaakte.

Het weblog was er gisteren niet uit te krijgen en een tweede poging vanochtend leverde ook niks op. Het ziet er dus naar uit dat het enkele dagen stil zal zijn vanuit Italië. 

Prachtig, prachtig!

Vrijdag 13 oktober

We hadden een lange dag gepland dus vroeg uit de veren en op weg, We zaten vanochtend aan de zuidkust, het idee was om het binnenland in te trekken om daar wat zaken te gaan bekijken. Afhankelijk van de tijd, zouden we verder reizen, misschien zelfs wel door naar de oostkust.
Het opstarten verliep soepel en voordat we het wisten bereikten we ons eerste doel, Caltagirone. Dit is een oud stadje, zoals de meeste, bovenop een berg gebouwd. Boven op de berg is nooit, maar dan ook nooit een parkeerplaats voor een camper. Deze keer boften we, we konden hem halverwege kwijt. Caltagirone staat vooral bekend als keramiek centrum, dat is zichtbaar en begrijpelijk wanneer je er rondloopt. Wij vonden echter de nauwe straatjes die tezamen een doolhof vormde met als belangrijkste doel je oriëntatievermogen om zeep te helpen zeker zo leuk. Het hoogtepunt is een heel hoge (142 treden) en zeer brede trap waarvan de opstaande kanten geheel betegeld zijn met duizenden, vrijwel allemaal verschillende, tegels. Uniek!
Daarna door naar Piazza Armerina en met name de Villa Romana del Casale. Dit is een Romeinse villa uit de 3e of 4e eeuw, en wat voor één! Hij is onwaarschijnlijk groot, de totale oppervlakte beslaat duizenden vierkante meters, maar dat is niet alles. De bouwer/eigenaar was ooit een zeer vermogend man die vele, vele honderden vierkante meters mozaïek aan heeft laten leggen. Het meeste is uitstekend bewaard gebleven. We kwamen er om ongeveer 13.30 uur aan en liepen langs zeker 300 meter stalletjes. Nu hebben we inmiddels enige ervaring met stalletjes en weten maar al te goed dat het aantal vierkante meter stalletjes direct evenredig is met het aantal bezoekers. Dat zag er dus niet goed uit, maar aldus Cora; het is een van de topattracties van Italië. Toen ik er zes jaar geleden was liepen we in file, maar het was toch meer dan de moeite waard.
Wat schetst onze verbazing als we met open arme ontvangen worden bij de kaartjesverkoop, niemand voor ons. Nog veel groter wordt onze verbazing als blijkt dat er nog geen vijf mensen op het gehele complex aanwezig blijken te zijn wanneer we er aankomen. We konden dan ook op ons gemak alles bekijken wat we wilde zien en hebben er zeer van genoten. We raakten niet uitgekeken op al het moois dat hier zoveel jaar geleden met miljoenen kleine steentjes in de grond is gedrukt. Werkelijk formidabel. Wat moet de relatieve rijkdom van zo?n heerschap groot geweest zijn om dit te kunnen laten maken. Omdat we alle tijd hadden hebben we ongestoord veel foto?s kunnen maken. Helaas is het, mede door de felle zon, niet meer dan een zwak aftreksel van de werkelijkheid. maar voor het weblog hebben we er toch één uitgekozen. Het is een onderdeel van een gang van zeker 30 meter lang (de gang der jachten) met vele tientallen van dit soort mozaïeken. Oneindig mooi.
Na anderhalf uur of zo, was ons waarnemingsvermogen gewoon verzadigd, anders kan ik het niet onder woorden brengen. En toen, begon het toch storm te lopen. Uit de ene bus na de andere stroomden de passagiers. Niet alleen honderden bezoekers kwamen plots opdagen, maar velen daarvan waren ook nog eens 100 plus (naar hun bewegingstempo te beoordelen). Waren wij even blij hier zo precies in de lunchtijd gearriveerd te zijn, zo blijf je kennelijk deze mensen voor. Onthouden!
Omdat alles zo vlot verliep zijn we uiteindelijk doorgereden naar Avola, een plaats aan de oostkust, niet ver van Syracuse. In deze omgeving verwachten we nog een paar dagen te blijven.